"Hij wordt beschouwd als de uitvinder van het 'organisch kubisme'."
De bronzen beelden van Dominique Pollès (1945, FR) zijn vrouwelijke naakten die variëren van slechts vijf centimeter hoog tot meer dan levensgroot. Geboren in Parijs in 1945, keek en bewonderde de jonge Pollès vaak naar zijn vader wanneer die met grote passie zijn olieverfschilderijen schilderde. In 1964 begon Dominique zijn studie geneeskunde en tegelijkertijd volgde hij de cursussen van de Académie Charpentier.
Zijn fascinatie voor de schilderkunst leidde ertoe dat Pollès als schilder deelnam aan een kunsttentoonstelling van de École des Beaux-Arts de Paris in 1966 en hij besloot zijn medische opleiding voortijdig te beëindigen. Tijdens zijn verblijf in Londen in 1967 bezegelde een toevallige ontmoeting met de Italiaanse beeldhouwer Enzo Plazzotta zijn lot: Dominique Pollès kreeg van de meester les in de grondbeginselen van de beeldhouwkunst.
Pollès besloot in 1970 naar Italië te vertrekken en vestigde zich in Carrara, Toscane. Hoe meer beelden hij maakte, hoe groter en ambitieuzer zijn werk werd. Zijn beelden geven een verrassend gevoel van volume, contour en textuur. De aantrekkingskracht van de gepolijste patina’s varieert van de traditionele bruinen en groenen tot helder turquoise, rijke roodtinten en koel zilver. Zijn onderwerp is bijna altijd de vrouwelijke vorm met gedraaide, afgeknotte torso’s, waarbij de nadruk ligt op de gebogen, sensuele lijnen van de vrouwelijke contouren. Beschouwd als de uitvinder van het “organisch kubisme” is het werk van Pollès voor de toeschouwer direct herkenbaar.