"Ik zou willen streven naar een meer realistische positionering van de mensheid, waarin we ons vollediger kunnen verhouden tot de werkelijkheid.”
Centraal in het werk van Art van Triest (1983, NL) staat de menselijke neiging om onze fundamentele angst en onzekerheid te bestrijden met een orde, een systeem. Van Triest ziet dit als een copingmechanisme: een poging om grip te krijgen op de wereld om ons heen, die voortkomt uit een diepe behoefte aan controle, of de illusie van controle. Van Triest bekijkt deze neiging om de werkelijkheid in te kaderen in een systeem op verschillende niveaus. Het zit verankerd in ons denken: we delen de wereld om ons heen op in categorieën en gebruiken rationele constructies om verschillen te definiëren en verbanden te leggen. Dit geeft onze wereld ook concreet vorm: van spreadsheets tot stedenbouw en van landbouw tot architectuur.
Van Triests werk is een visueel onderzoek, waarin hij zich afvraagt hoe het systeem zich verhoudt tot de fysieke realiteit van de wereld om ons heen. Hij beschouwt kaderen als een te rechtlijnige manier om zich tot de werkelijkheid te verhouden. Met zijn werk wil Van Triest een visueel tegenwicht bieden aan de simplificatie en standaardisatie van onze omgeving en manier van denken. Hij wil streven naar een meer realistische positionering van de mens, waarin we ons op een completere, minder lineaire manier tot de werkelijkheid kunnen verhouden.