Un été sans fin // Pierre Boncompain
‘DE GELIJKENIS MET MATISSE IS OPPERVLAKKIG. DE WIJZE WAAROP IK WERK IS EERDER VERWANT AAN DIE VAN CÉZANNE: IK GEBRUIK VALSE SYMMETRIE, VALSE PERSPECTIEVEN, ALLEMAAL ZORGVULDIG BEDACHT EN GEARRANGEERD, HEEL ANDERS DAN DE KRACHTIGE EN SPONTANE STIJL VAN MATISSE.’
Op zaterdag 22 april open we de solo-expositie ‘Un été sans fin’ bij MPV Gallery in Oisterwijk.
U bent van harte welkom om bij de opening aanwezig te zijn op zaterdag 22 april van 15:00 tot 17:00 uur.
DE GELUKKIGE SCHILDERIJEN VAN PIERRE BONCOMPAIN
De Franse schilder Pierre Boncompain (1938, FR) is een bescheiden kunstenaar, die eenzaam en somber opgroeide in een literair gezin, en voor wie schilderen een manier is om harmonie in zichzelf te vinden. Pierre wilde als kind schrijver worden, net als zijn vader. Hij werd naar een Jezuïetencollege in Avignon gestuurd en bedacht korte verhalen; schreef zelfs een roman (die nooit gepubliceerd werd). Als klein jongetje kreeg hij wekelijks ansichtkaarten met afbeeldingen van schilderijen toegestuurd, die hij inkleurde zoals hij dacht dat de kleuren van Van Gogh of Modigliani waren. En meestal wist hij dit goed te treffen, behalve bij Renoir (hij kleurde diens schilderijen zeer donker in vanwege het ‘noir’ in de naam). Trots organiseerde hij, nog geen tien jaar oud, een eerste tentoonstelling in zijn internaatskamer.
Pierre Boncompain studeerde van 1958 tot 1961 aan de École des Arts Décoratifs in Parijs. Direct na zijn studie werd hij in 1961 op de ‘Salon de la jeune peinture’ opgemerkt door de kunstcriticus Georges Besson, die hem in een (groeps)tentoontelling bij de Parijse Galerie Guiot introduceerde. Vanaf dat moment ging het snel.
In het begin waren zijn schilderijen donker en ingetogen. “De jeugd is somber. Pas met de jaren vindt men de kleur. Met het maken van kunst compenseert men een eigen manco, een tekort. Schilderen was een manier om harmonie in mijzelf te vinden, meer nog, haar te veroveren. Dankzij het schilderen heb ik geleerd om van de wereld te houden, ‘à aimer par le regard’, om haar via de blik lief te hebben.”
Het werk van Pierre Boncompain wordt vaak vergeleken met het werk van Matisse en Cézanne. Zelf noemt hij deze grootheden niet zozeer zijn voorbeeld, maar hij staat wel in de traditie van de Franse schilderkunst van de twintigste eeuw; van Bonnard, Cézanne, de Nabis, de Fauves, van Matisse en vooral – al ziet men het niet – van Picasso. “Ik voel me een kleinzoon van Braque, Matisse en Picasso.”
In zijn schilderijen zoekt Boncompain naar schoonheid, geluk en harmonie. Hij bekijkt zijn motieven van boven, vanuit de lucht, los van zwaartekracht. Een van de steeds terugkerende motieven is het vrouwelijk naakt, waarvoor zijn vrouw Colette model staat. De vrouwen in zijn schilderijen lijken altijd net te slapen. “Liggende poses zijn nu eenmaal minder vermoeiend. De ontspanning laat de vormen zich ontplooien.” Hoewel de schilderijen zijn vervaardigd in Parijs doen de zonnige taferelen vermoeden dat ze zijn geschilderd in de Provence. Boncompain’s werk is altijd feestelijk; het laat de vreugde van het leven zien met een Mediterrane levendigheid.
