Gönül Albayrak (1973) volgde vooraf aan haar opleiding aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunst een kalligrafie cursus bij kunstenares Sevgi Tiryaki, en een schilder cursus bij kunstenaar Jan Naezer.

Beïnvloed door het werk van Philip Akkerman, Tamara de Lempicka en John Currin, heeft Gönül een beeldtaal ontwikkeld die overtuigt en die taai, doelgericht en inherent is. Ze stelt: "Ik denk dat de kunstwereld een tekort heeft aan kunstenaars met een niet-westerse achtergrond, die in staat zijn om de westerse en oosterse wereld te herenigen. Om duidelijk te maken dat culturen even naast elkaar en met elkaar kunnen bestaan ​​en dat de tijd van de westerse hegemonie voorbij is."

Gönül Albayrak legt in haar werk de focus op de spanning tussen de kracht en de innerlijke kwetsbaarheid van de vrouw. Emoties zoals angst, woede, schuld, onzekerheid, gedreven door onderdrukking, seksisme, verwachtingen en het schoonheidsideaal keren altijd terug. De aantrekkingskracht van de ogen en handen, als spiegels van de ziel, is bepalend voor de beleving van de emotie en daagt het publiek uit om een anekdote te verbinden aan de emotie.