Michiel Kluiters (1971, Amsterdam) onderzoekt hoe ruimte en ruimtelijkheid werken in de platheid van de fotografische weergave. In zijn foto's van lege ruimtes zijn de oppervlaktes ruw uitgesmeerd; deuropeningen vallen weg en muren splijten. Soms met grote gaten die toegang geven tot ruimtes daarbuiten.

Zijn werken lijken zich te richten tot de handen in plaats van de ogen: ze smeken om te worden aangeraakt. Ze vertegenwoordigen een gedachte die was, een inspiratie die bestond in zijn atelier, want de ruimtes zijn schaalmodellen. Door met de camera deze gecreëerde ruimtes te betreden, vergroot hij de reikwijdte ervan. De plek krijgt een monumentale vormgeving.

Zijn werkwijze is vrij irrationeel. Hij laat de modellen onder zijn handen ontstaan zonder een vooropgezet en uitgewerkt plan. Het laat het materiaal de inspiratie zijn voor wat hij creëert, de manier waarop hij ermee omgaat en wat hij erdoorheen ziet. Het uiteindelijke beeld is daardoor gelaagd en van een diepere betekenis dan de werkelijkheid aangeeft. Het is niet zomaar een doorgang naar een andere ruimte, maar geeft toegang tot de ervaring van de maker. De gecreëerde ruimtes trekken de blik naar binnen, het denken volgt op de voet en de ervaring vindt geen uitweg.

Kluiters speelt niet alleen met ruimte en licht, maar zeker ook met de breking ervan in een prisma van lijnen en schakeringen. Een plek gevangen in de foto houdt de aandacht vast, zijn structuur, textuur, kleur en licht hypnotiseren het moment. Vooral wanneer de lens de werkelijkheid tot op microniveau benadert, is de weergave abstract.