"Door aspecten als schaal niet helder te definiëren is de werking geladen en wordt de toeschouwer uitgedaagd het zelf in vullen."
Michiel Kluiters (1971, Amsterdam) maakt monumentale, schilderachtige foto’s van lege ruimtes waar je zo in kunt stappen. Het werk bevindt zich op het vlak tussen beeldhouwen, fotografie en schilderkunst. Het zijn beelden van geïmproviseerde architectonische schaalmodellen die hij in zijn studio bouwt en vervolgens haarscherp fotografeert. De combinatie van licht en schaduw, het standpunt, perspectief, kleur, textuur en details hebben een vervreemdend effect tot gevolg met een heel eigen signatuur. De beelden lijken zich vooral tot de handen te richten in plaats van tot de ogen: ze verlangen om te worden aangeraakt, geaaid, gevoeld.
De ruimtes doen denken aan onafgemaakte utopische gebouwen of verlaten ruïnes, nog in aanbouw of al in verval. Deze introductie van een tijdsgevoel - van iets dat wijst op een toekomstige voltooiing of op een slepende herinnering aan iets dat onherroepelijk voorbij is - draagt bij aan de inherente instabiliteit van deze werken.
Door te kiezen voor het maken foto in plaats van het object te tonen blijft het werk hangen op die kostbare grens tussen aanwezigheid en afwezigheid, tussen realiteit en fictie.
"Het gaat mij om het orkestreren van dat ene verstilde tweedimensionale beeld waarin al die facetten heel nauwkeurig samenkomen. Het is van belang dat de kijker geen helder idee heeft van de ware grootte van de getoonde ruimte die is gefotografeerd en of die nu wel of niet echt bestaat. Bewust speel ik hiermee, door dingen als schaal niet helder te definiëren is de werking geladen en wordt de toeschouwer uitgedaagd het zelf in vullen."
Al sinds zijn academietijd houdt Kluiters zich bezig met het bouwen van ruimtes op schaal.
In eerste instantie met het doel om een eigen afgebakende ‘werkplek’ te bewerkstelligen binnen de chaos van het ateliergebouw van de Rietveld Academie. Al snel werden deze ruimtes an sich zijn focus. Na de Rietveld ging hij naar de Ateliers waar hij onder begeleiding van kunstenaars als Jan Dibbets, Marien Schouten en Rita McBride zijn werk verder ontwikkelde. Hij raakte gefascineerd hoe hij middels fotografische blow-ups van zijn gecreëerde ruimtes een bestaande ruimte visueel kon aantasten. Eerst met grote fotowerken en later met muur vullende foto installaties. Na verloop van tijd ontwikkelde zich dit verder tot architectonische interventies, video-installaties en beelden in de openbare ruimte. In tegenstelling tot de vele in-situ werken en kunstopdrachten streeft hij in zijn huidige benadering heel bewust naar een autonoom beeld.
Kluiters huidige werkwijze is vrij irrationeel. Hij laat de grofgebouwde modellen onder zijn handen ontstaan zonder een vooropgezet en uitgewerkt plan. Het laat het materiaal zelf deels de inspiratie zijn voor wat hij creëert, de manier waarop hij ermee omgaat en wat hij erdoorheen ziet. Het uiteindelijke beeld is daardoor gelaagd en van een diepere betekenis dan de werkelijkheid aangeeft. Het is niet zomaar een doorgang naar een andere ruimte, maar geeft toegang tot de persoonlijke ervaring van de maker.