"I don't believe in ultimate perfection. I believe in a beauty that arises only when there are certain irregularities in the composition."
Stief Desmet (1973), toont in zijn werk een bijzondere preoccupatie voor de vaak getroebleerde relatie tussen mens en dier, tussen stad en natuur. De kunstenaar lijkt voortdurend gekneld te zitten tussen het eigenlijke bestaan in een hedendaagse, jachtige maatschappij gericht op consumptie en zijn verlangen naar een utopisch sublieme natuurlijke staat. Tegelijkertijd blijft hij subtiel kritisch en ondergraaft hij met de nodige ironie deze zucht naar een idyllisch fantasia. Door het toevoegen van woorden of beelden countert hij mogelijke betekenissen, voegt hij een betekenislaag toe of zet hij de toeschouwer op het verkeerde been.
Desmet weigert zichzelf te beperken tot één stijl of techniek; hij switcht met quasi achteloos gemak tussen verschillende manieren van representatie en ondermijnt daarmee onze verwachtingen als toeschouwer. Zijn oeuvre bestaat uit tekeningen, installaties, videowerk, performances, evenals verschillende andere media en technieken. maar schilderkunst en nu meer dan ooit ook beeldhouwkunst zijn en blijven de pijlers van zijn kunst. Het maken van sculpturen ervaart de kunstenaar als een bevrijdend proces naast het schilderen. De drie dimensies van een sculptuur zorgen er volgens Desmet voor dat er na het ontstaansproces weinig nog aan veranderd kan worden. Niet in het minst omdat hij een bestaand beeld dikwijls op een letterlijke manier recupereert door het af te gieten om er daarna op in te grijpen via uitsnijdingen, toevoegingen en transformaties van kleur en materiaal. Bij een schilderij ligt dit moeilijker: de vlakheid van het canvas verdraagt vele lagen en biedt een ongebreideld scala aan mogelijkheden qua beeld en compositie. Schilderen gebeurt bij Stief Desmet sensitiever en zorgt telkens opnieuw voor een onmiskenbare onrust bij de maker.
In het schilderen gaat het de kunstenaar niet zozeer om een exploratie van de verf en het medium. Schilderkunst is, net als beeldhouwkunst en de andere media, voor hem slechts een hulpmiddel, een taalgebruik in de zoektocht naar sterke beelden en bij uitbreiding naar het wezen van de kunstenaar en zijn plek in de hedendaagse samenleving. In die zin is elk werk autobiografisch: Stief Desmet absorbeert zijn omgeving en alle mogelijke invloeden; hij filtert en herkneedt en werpt het vervolgens via zijn kunst terug in de wereld.
Tekst: Koen Leemans, augustus 2010