De beweging van verf, de specifieke vorm en de ruimtelijke eigenschappen ervan vormen de kern van het artistieke onderzoek van de Berlijnse kunstenaar Rainer Splitt (1963). Hoe kan verf erin slagen zichzelf te schilderen, ongeacht het verlangen naar expressie en onafhankelijk van een vooraf bepaald idee?
Splitt giet de verf op het oppervlak, tilt het picturale vlak op en laat de verf verticaal lopen. Expansie, coherentie en zwaartekracht vormen een verbazingwekkend precieze vorm, een kleurrijke tekening die paradoxaal genoeg onze verwachting over hoe vloeistoffen bewegen en ons idee van een druppel, omkeert.